Interview met Ron Boers (HEEL DE STAD)

Ron, je zit sinds 2014 in de gemeenteraad. Hoe kijk jij naar de Vlaardingse politiek?

In de Vlaardingse politiek zijn veel mensen vooral trots op zichzelf. Ze zijn tenslotte het bestuur van de stad. Maar bijna niemand kent die politici. Omdat ze in een andere wereld leven. Een theoretische wereld, waarin alles lekker gaat, en ze zelf genoeg verdienen. Een wereld ook waarin regeltjes en procedures belangrijk zijn, maar waar de Vlaardingers alleen maar last van hebben.

Maar een club als Stroomopwaarts levert toch juist maatwerk?

Maatwerk? Laat me niet lachen. Veel mensen kunnen bijvoorbeeld niet rondkomen, omdat ze net buiten allerlei regelingen valt. Onze wethouder zegt dan: ‘Maar wij bieden maatwerk. We kunnen altijd iets doen’. Maar als HEEL DE STAD voor zo’n bewoonster dan een afspraak maakt met de wethouder, dan blijft er van zijn verkooppraatjes niets over, en kan de mevrouw gefrustreerd weer naar huis. Even arm als ze al was. Daarbij hebben we na tien jaar nog steeds precies 2500 mensen in de Bijstand. Onze sociale dienst faalt dus. HEEL DE STAD heeft daarom gevraagd om rigoureuze maatregelen, maar daar is de wethouder te veel een grijze muis voor.

Burgemeester en wethouders zijn zelf anders best tevreden.

HEEL DE STAD kijkt vooral naar wat de Vlaardingers zélf vinden. En die zien hun stad vooral verder wegzakken, de verkeerde lijstjes aanvoeren: schiet- en steekpartijen, bomaanslagen en berovingen, armoede, onleefbare wijken en een verloederend centrum met lege winkels. Het houdt niet op. En het college maar foto’s maken van hun champagnefeestjes. Maar voor de Vlaardingers zijn er geen huizen, geen banen en geen geld. Terwijl we voor zo’n energietransitie bijna onbeperkt de knip trekken, terwijl het bijna niets oplevert. Maar ondertussen mag iedereen zich wel jarenlang in de schulden steken om zijn huis te isoleren.

Hoe vind je eigenlijk dat het gaat met de Westwijk?

Daarover maak ik me al heel lang zorgen. Toen ik er kritische vragen over stelde, zeiden ze: ‘Kijk toch naar wat er goed gaat. Jij geeft met je vragen de wijk een slecht imago.’ Ik maakte vervolgens een zwartboek over de wijk met wat er allemaal concreet misging. Men deed er niets mee. Anderhalf jaar geleden startte het Nationaal Programma voor de wijk. Dat klonk hoopvol, maar na anderhalf jaar is er daar nog niets bereikt. Maar je falen erkennen, en een andere weg inslaan, daar is dit college niet toe in staat. In Vlaardingen ligt de lat zo laag dat je erover struikelt.

Word je er af en toe niet moedeloos van?

Dat nooit! En opgeven is voor HEEL DE STAD geen optie, want de stad móet gewoon gered worden. En we bereiken gelukkig ook veel zaken: de hondenbelasting is afgeschaft, we regelden een wegsleep- en wielklemregeling, de falende burgemeester Jetten werd ontslagen, De Spreipanden blijven behouden, en beetje bij beetje komen er muurschilderingen. Dingen kunnen dus wél. En dat is dan ook ons motto. Maar dan moet je als politiek wel creatief zijn, lef tonen en tempo maken.